ΜΚΟ μετέτρεψαν σε σκλαβοπάζαρο τα προγράμματα Κοινωφελούς Εργασίας
Η
αρχή έγινε με τα 5μηνα «προγράμματα κοινωφελούς εργασίας» του 2012 μέσω
ενοικίασης ανέργων από ΜΚΟ και σε δήμους, νοσοκομεία, περιφέρειες και
δεκάδες άλλους φορείς.
Περίπου 57.000 «ωφελούμενοι» χρησιμοποιήθηκαν
τότε για τη διαμόρφωση ενός μοντέλου εργαζόμενου χωρίς καθόλου
δικαιώματα και μόνο με υποχρεώσεις.
Στη συντριπτική τους πλειονότητα
πληρώθηκαν με αρκετούς μήνες καθυστέρηση και ύστερα από μαζικές
κινητοποιήσεις πήραν μέρος των δεδουλευμένων των 625 ευρώ τον μήνα.
Στις
περισσότερες περιπτώσεις οι ΜΚΟ που ανέλαβαν, με το αζημίωτο φυσικά,
την ενοικίαση των ανέργων χρωστούν ακόμη στους δικαιούχους σημαντικά
ποσά.
Από το σύγχρονο δουλεμπόριο δε θα μπορούσε να μείνει έξω και ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος τροφοδοτήθηκε επίσης με σύγχρονους σκλάβους
«Υπογράψαμε
μια πεντάμηνη σύμβαση για 780 ευρώ τον μήνα και μετά συνειδητοποιήσαμε
ότι θα πληρωνόμασταν μόνο τα 625»
λέει η Παναγιώτα Κακίρη, που
«νοικιάστηκε» σαν εργαζόμενη από την εταιρεία ΚΕΑΕΠ στο υπουργείο
Πολιτισμού.
«Δούλεψα για πέντε μήνες σαν σκλάβα σε αρχαιολογικό χώρο της
Αθήνας, χωρίς άδεια, χωρίς υπερωρίες, χωρίς καν το δικαίωμα να
αρρωστήσω, καθώς δύο μέρες που αναγκάστηκα να μην πάω για δουλειά λόγω
ασθένειας μου έκοψαν τα μεροκάματα»
είναι τα λόγια της άνεργης γυναίκας
που αναγκάσθηκε για λόγους επιβίωσης να υπογράψει μια σύμβαση όπου δεν
αναγνωριζόταν κανένα εργασιακό δικαίωμα.
«Δουλέψαμε τέσσερις μήνες χωρίς
να μας δώσουν ούτε ένα ευρώ, έστω για τις μετακινήσεις μας και όταν
πηγαίναμε στα γραφεία της ΚΕΑΕΠ στην Κυψέλη,οι υπεύθυνοι μας
αντιμετώπιζαν με απαξίωση, λέγοντάς μας πως δεν σας έφερε κανείς εδώ με
το ζόρι»
λέει σήμερα η Παναγιώτα, η οποία εξακολουθεί να περιμένει από
τη ΜΚΟ την εξόφληση για την «κοινωφελή εργασία» που προσέφερε.
Δεν ήταν
λίγες οι φορές που οι συλλογικότητες των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων
πραγματοποίησαν παραστάσεις διαμαρτυρίας έξω από τα γραφεία της ΚΕΑΕΠ,
κατηγορώντας τους ιδιοκτήτες της πως «καρπώνονται το 2,5% του μισθού μας
για να καλύπτουν τα λειτουργικά τους έξοδα».
Τις έντονες επιφυλάξεις
του για την πρόσληψη προσωπικού μέσω ΜΚΟ στους αρχαιολογικούς χώρους
είχε εκφράσει από την πρώτη στιγμή ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων,
τονίζοντας πως θα χρησιμοποιούνταν άνθρωποι ανεκπαίδευτοι σε μια τόσο
ευαίσθητη υπηρεσία όπως η φύλαξη αρχαιοτήτων.
«Περίεργες ΜΚΟ
εμφανίσθηκαν στον χώρο του Πολιτισμού και πήραν προγράμματα εκατοντάδων
χιλιάδων ευρώ από το υπουργείο χωρίς κανένα εχέγγυο» λέει η πρόεδρος του
Συλλόγου Αρχαιολόγων Δήμητρα Κουτσούμπα.
Τη μερίδα του λέοντος από τα
προγράμματα του ΥΠ.ΠΟ.
Πήραν τόσο η ΚΕΑΕΠ
όσο και η οργάνωση «Όμιλος για
την UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων», μια ΜΚΟ που όπως λέει η κ.
Κουτσούμπα,
«παρά τον τίτλο της δεν έχει την παραμικρή σχέση με την
Unesco και τον παγκόσμιο Πολιτισμό».
Και όντως, η ΜΚΟ με τον πηχυαίο
τίτλο είναι σύμφωνα με τα στοιχεία μέλος ενός παγκόσμιου δικτύου μη
κυβερνητικών οργανώσεων με έδρα όχι τον ΟΗΕ, αλλά το εξωτικό Βιετνάμ.
Ο πρόεδρος του Ομίλου για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων Iωάννης Μαρωνίτης
Τους
τελευταίους μήνες του 2013 πραγματοποιήθηκαν δεκάδες διαμαρτυρίες
εργαζομένων λόγω της μη καταβολής των δεδουλευμένων τους, καθώς σε
ορισμένες περιπτώσεις οι υπεύθυνοι των ΜΚΟ είχαν «εξαφανισθεί».
Χαρακτηριστική η περίπτωση εργαζομένων που είχαν νοικιαστεί από την ΜΚΟ
«Όμορφη Ελλάδα» στον Δήμο Αμαρουσίου και δούλεψαν για ένα τετράμηνο
χωρίς να πληρωθούν.
Δραματική ήταν η κατάσταση και στην Κομοτηνή, όπου
οι εργαζόμενοι που μπήκαν στο πρόγραμμα μέσω της ΜΚΟ με την επωνυμία
ΚΜΟΠ χρειάστηκε να δώσουν πραγματική μάχη ώσπου να πάρουν έστω και μια
προκαταβολή των δεδουλευμένων τους και χωρίς μέχρι σήμερα να έχουν
εξοφληθεί.
Ανάλογα προβλήματα είχαν και οι εργαζόμενοι της ΚΜΟΠ στην
Πάτρα, με τον πρώην αντιδήμαρχο της αχαϊκής πρωτεύουσας Απόστολο
Βανταράκη να κάνει λόγο για «μια οργάνωση που χωρίς να έχει καμία σχέση
με την περιοχή μας ήρθε και άνοιξε εικονικά γραφεία στην πόλη για να
πάρει το πρόγραμμα και στο τέλος καθυστερεί αδικαιολόγητα να πληρώσει
τους ανθρώπους που δούλεψαν».
Το φθινόπωρο του 2013 το σκλαβοπάζαρο
της «κοινωφελούς εργασίας» συνεχίσθηκε, αυτή τη φορά χωρίς τη
διαμεσολάβηση των ΜΚΟ, αλλά με τις μηνιαίες αποδοχές που προβλέπονται
για 50.000 άνεργους να έχουν πέσει στα 490 ευρώ τον μήνα και 427 ευρώ
για τους κάτω των 25 ετών.
Το νέο καθεστώς φθηνής εργασίας που κάλυψε
τις πάγιες και διαρκείς ανάγκες των -υποβαθμισμένων λόγω των
εφαρμοζόμενων πολιτικών των απολύσεων και της ιδιωτικοποίησης κάθε
δημόσιου αγαθού- δημόσιων υπηρεσιών πανελλαδικά θεωρήθηκε τόσο
πετυχημένο, ώστε πλέον εξαπλώνεται σε σχολεία, ΚΕΠ, ασφαλιστικά ταμεία,
δικαστήρια και στην Εκκλησία της Ελλάδος.
Ο Κώστας, μετά από δύο
χρόνια ανεργίας, κατάφερε να μπει στα τέλη του 2013 σε ένα από τα
περίφημα προγράμματα του ΟΑΕΔ. «Πατέρας τριών παιδιών, με τη γυναίκα μου
και αυτή άνεργη αφού η αίτησή μου απορρίφθηκε πρώτα τρεις φορές, με
κάλεσαν τελικά στα τέλη Δεκεμβρίου να πάω καθαριστής σε δημοτικό σχολείο
του Γαλατσίου» λέει, παραμένει ώς σήμερα απλήρωτος.
Με τους
λογαριασμούς να τρέχουν, τη ΔΕΗ να απειλεί να κόψει το ρεύμα και την
εφορία έτοιμη να του πάρει το σπίτι για το απλήρωτο χαράτσι, αναρωτιέται
«πώς μπορεί να ζήσει μια οικογένεια πέντε ατόμων με τα 490 ευρώ του
προγράμματος και μάλιστα χωρίς εδώ και δύο μήνες να έχω πάρει ούτε ένα
ευρώ».
Ιστορίες καθημερινής απόγνωσης απελπισμένων ανθρώπων, που
κρύβονται πίσω από τις μεγαλόστομες εξαγγελίες του πρωθυπουργού και των
υπουργών του για τη δήθεν καταπολέμηση της ανεργίας.
«Τους άκουσα να τα
λένε στην τηλεόραση και τους πίστεψα» λέει ο 37χρονος Κώστας, καθώς
σκουπίζει το προαύλιο του σχολείου.
«Όσες φορές έχω πάει στον ΟΑΕΔ να
τους πω ότι πνίγομαι και δεν μπορώ να ζήσω, η απάντηση είναι πως αν δεν
μου αρέσει, μπορώ να παραιτηθώ»
λέει αγανακτισμένος και προσθέτει πως
«κρατιέμαι μονάχα χάρη στην ανθρωπιά των δασκάλων του σχολείου, που μόνο
αυτοί βρίσκονται στο πλευρό μου και με στηρίζουν αυτούς τους δύσκολους
μήνες».
Την ίδια ώρα οι ΜΚΟ που ωφελήθηκαν από την ενοικίαση των
5μηνιτών στον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχουν ανοίξει ήδη την
επιχειρηματική τους ατζέντα προκειμένου να συμπράξουν με Οργανισμούς
Τοπικής Αυτοδιοίκησης,
ώστε μέσω προγραμμάτων να δημιουργήσουν δομές
αλληλεγγύης (κοινωνικά παντοπωλεία, φαρμακεία, υπνωτήρια κ.λπ.) με το
ποσοστό αμοιβής τους να κυμαίνεται στο 10% της χρηματοδότησης.
Πρόκειται
για ακόμα μια προσπάθεια να παραχωρηθούν δημόσιες υπηρεσίες σε ιδιώτες
και να δοθεί η ευκαιρία σε ορισμένους να κερδοσκοπήσουν σε βάρος της
φτώχειας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαπλοκής που αναπτύσσεται μέσω
αυτών των προγραμμάτων, είναι οι δήμοι και ειδικότερα το πρόγραμμα
Δημιουργία Δομών για την Καταπολέμηση της Φτώχειας.
Προγράμματα που πίσω
από το ανθρωπιστικό τους προσωπείο συχνά κρύβουν ακόμη και
«ρουσφετολογικές» προσλήψεις στις υπό δημιουργία κοινωνικές δομές.
Πριν
έναν μήνα αποκαλύφθηκε πως ο γιος και η κόρη δημοτικών συμβούλων της
Κορίνθου είχαν προσληφθεί σε πρόγραμμα «καταπολέμησης της φτώχειας» της
ΜΚΟ Όμιλος για την UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων στην πόλη.
Ακόμη και
σε δήμους όπου υπήρχαν κοινωνικές δομές αλληλεγγύης με καταγεγραμμένο
κοινωνικό έργο, αυτές κυριολεκτικά «χαρίστηκαν» στις ΜΚΟ.
Στον Δήμο
Νίκαιας-Ρέντη οι κοινωνικές υπηρεσίες «παρ’ ότι είχαν καταγράψει και
παρακολουθούσαν 470 οικογένειες διαθέτοντας 18 τόνους τρόφιμα και
φάρμακα αξίας 30.000 ευρώ,
παραχώρησαν όλο αυτό το έτοιμο έργο στον
Όμιλο για την UNESCO Νομού Πειραιώς και Νήσων» εξηγεί ο δημοτικός
σύμβουλος Κώστας Παπαδόπουλος.
Από το σύγχρονο δουλεμπόριο δε θα
μπορούσε να μείνει έξω και ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος τροφοδοτήθηκε
επίσης με σύγχρονους σκλάβους μέσω της «επιταγής επανένταξης στην αγορά
εργασίας» και τα διετή προγράμματα για επιδοτούμενους ανέργους και
κυρίως της «επιταγής εισόδου στην αγορά εργασίας» 35.000 άνεργων νέων
έως 29 ετών, που εργάζονται με τη μορφή «πρακτικής άσκησης».
Στη
συντριπτική τους πλειονότητα απλήρωτοι εδώ και μήνες καθώς η πληρωμή
προβλέπεται πολλούς μήνες μετά τη λήξη του 5μηνου, ενώ σε πολλούς δεν
έχει δοθεί ούτε το ποσό που δικαιούνται από την παρακολούθηση του
σεμιναρίου κατάρτισης.
Παρά
το γεγονός πως είναι παράνομο, πολλές κυβερνήσεις παραβλέπουν διάφορες
μορφές δουλείας, όπως η παιδική εργασία και το εμπόριο λευκής σαρκός.
Τα
στοιχεία είναι σοκαριστικά.
Σύμφωνα με μια έρευνα τετραετούς διάρκειας
την οποία διενήργησε ο Μπεν Σκίνερ για λογαριασμό του Τμήματος για τα
Ανθρώπινα Δικαιώματα του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, στην εποχή μας υπάρχουν
περισσότεροι σκλάβοι ανά τον κόσμο από οποιαδήποτε άλλη χρονική στιγμή
της Ιστορίας:
27 εκατομμύρια.
Είναι σχεδόν διπλάσιοι –σύμφωνα με
εκτιμήσεις βασισμένες στα ημερολόγια των πλοίων– από εκείνους που
απήχθησαν από την Αφρική κατά τη διάρκεια του απεχθούς υπερατλαντικού
σωματεμπορίου.
Ο Σκίνερ, ο οποίος είναι συγγραφέας του βιβλίου A
Crime So Monstrous: Face-to-Face with Modern-day Slavery (Ένα έγκλημα
τόσο τερατώδες: Πρόσωπο με πρόσωπο με τη σύγχρονη δουλεία), έγραψε: «Υποθέτουμε
πως όταν κάτι καταργείται διά νόμου, σταματά και να υφίσταται.
Ωστόσο
για 27 εκατομμύρια ανθρώπους είναι ένα πραγματικό γεγονός το ότι είναι
σκλάβοι οι οποίοι εξαναγκάζονται να δουλέψουν, συχνά εξαπατώνται, ενώ
δέχονται συνεχώς απειλές και δουλεύουν, όχι για χρήματα, αλλά για την
επιβίωσή τους».
Σύμφωνα με πολλές κυβερνήσεις, ο επίσημος αριθμός των
σύγχρονων δούλων είναι 12,3 εκατομμύρια σε παγκόσμιο επίπεδο, ωστόσο Μη
Κυβερνητικές Οργανώσεις πολλών χωρών κάνουν λόγο για διπλάσιο
–τουλάχιστον– αριθμό.
Το ίδιο ισχυρίζεται και ο Κέβιν Μπέιλς, πρόεδρος
της ΜΚΟ «Ελευθερώστε τους Σκλάβους» και συγγραφέας του βιβλίου
Αναλώσιμοι άνθρωποι: Οι νέοι δούλοι στην παγκόσμια οικονομία, το οποίο
είχε προταθεί και για το βραβείο Πούλιτζερ.
Οι λόγοι-κλειδιά που
αναφέρει στο βιβλίο του πως συντέλεσαν στην τεράστια αύξηση του αριθμού
των σκλάβων είναι η ταχύτατη αύξηση του πληθυσμού, σε συνάρτηση με τη
φτώχεια και την κυβερνητική διαφθορά.
Παρά το γεγονός πως είναι
παράνομο, πολλές κυβερνήσεις παραβλέπουν διάφορες μορφές δουλείας, όπως η
παιδική εργασία και το εμπόριο λευκής σαρκός.
O Σκίνερ ισχυρίζεται
πως η χώρα στην οποία ευδοκιμεί και αυξάνεται συνεχώς η δουλεία είναι η
Ινδία, ενώ ακολουθούν το Πακιστάν, το Νεπάλ και το Μπουτάν.
Μάλιστα
τονίζει χαρακτηριστικά ότι «υπάρχουν περισσότεροι σκλάβοι στην Ινδία απ’
ό,τι στο σύνολο του υπόλοιπου κόσμου».
Παίρνοντας ως παράδειγμα την
Ινδία, το πρόβλημα φαίνεται πως έχει να κάνει με το χρέος μιας
οικογένειας, το οποίο είναι αδύνατον να αποπληρωθεί και περνά από γενιά
σε γενιά.
Αυτό σημαίνει πως υπάρχει κόσμος που δε γνωρίζει ποτέ την
πραγματική ζωή και λειτουργεί πάντα σαν δούλος.
Μάλιστα, σε μια
περίπτωση στην οποία εστίασε ο Σκίνερ, αποδείχτηκε πως το αρχικό χρέος
του παππού του σκλάβου ήταν μόλις 63 σεντς!
Ούτως ή άλλως, η μοντέρνα
μορφή σκλαβιάς περιλαμβάνει την υπόσχεση για δουλειά, με ένα όμως αρχικό
χρέος του «σκλάβου» για τα έξοδα μεταφοράς και λαδώματος.
Συνήθως το
χρέος αυτό είναι πολύ δύσκολο να αποπληρωθεί, όσο σκληρά και να
δουλέψουν αυτοί οι άνθρωποι.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ,
το 1997 περίπου 2,2 εκατομμύρια ανήλικοι εργάζονταν παράνομα σε
εργοστάσια, φτιάχνοντας χαλιά και πατάκια σε Ινδία, Νεπάλ και Πακιστάν.
Είναι
εύκολο το να σκεφτόμαστε τη σκλαβιά ως πρόβλημα κάποιου άλλου αιώνα, ως
κάτι που τερματίστηκε το 1833, όταν η βρετανική αυτοκρατορία αποφάσισε
να θέσει εκτός νόμου τη δουλεία, ή 150 χρόνια πριν, όταν ο πρόεδρος των
ΗΠΑ Αβραάμ Λίνκολν υπέγραψε το περίφημο διάταγμα για τη χειραφέτηση των
μαύρων.
Ωστόσο πλέον το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο, αφού η τιμή ενός
σκλάβου στις μέρες μας είναι πολύ χαμηλότερη από τότε.
Πριν από 200
χρόνια, η μέση τιμή για την αγορά ενός δούλου ήταν περίπου 40.000
δολάρια (σε σημερινή αξία).
Το 2009, η μέση τιμή ήταν μόλις 90 δολάρια.
Σύμφωνα με τη UNICEF, υπάρχουν 300.000 παιδιά που ζουν σαν σκλάβοι μόνο
στην Αϊτή.
Όταν ο Σκίνερ έκανε την έρευνά του, διαπίστωσε πως μπορούσε
να διαπραγματευτεί την αγορά ενός 10χρονου κοριτσιού το οποίο θα είχε
εσαχθεί ως οικιακή βοηθό και μαγείρισσα, ενώ θα του επιτρεπόταν να το
εκμεταλλευτεί και σεξουαλικά, στην τιμή των 50 ευρώ μόλις.
Με τις
τιμές τόσο χαμηλές κάποιοι προσπάθησαν να διαθέσουν χρήματα, ώστε να
«αγοράσουν» σκλάβους για να τους απελευθερώσουν στη συνέχεια.
Όμως αυτή η
πρακτική επιδεινώνει το πρόβλημα, επειδή δημιουργεί αυξανόμενη ζήτηση
την οποία καλύπτουν οι δουλέμποροι αμέσως.
Σε μια συνέντευξή του στο
alternet.org, ο Σκίνερ εξηγεί πως αν αγοράσεις και τα 300.000 παιδιά που
εργάζονται σαν σκλάβοι στην Αϊτή, τον επόμενο χρόνο ο αριθμός τους θα
φτάσει τις 600.000.
Και σε μέρη όπως το Σουδάν, τα χρήματα της εξαγοράς
των σκλάβων συνήθως καταλήγουν σε οργανώσεις ανταρτών, παρατείνοντας
έτσι τον πόλεμο και τη βία.
Οι αντάρτες πραγματοποιούν επιθέσεις σε
χωριά και παίρνουν περισσότερες γυναίκες και παιδιά για σκλάβους, ενώ
σκοτώνουν τους άντρες με όπλα που αγόρασαν με τα χρήματα που έβγαλαν από
το δουλεμπόριο.
Οι πιο ανοιχτόμυαλες κυβερνήσεις σιγά σιγά
αντιστρέφουν την κατάσταση όσον αφορά τις εταιρείες που χρησιμοποιούν
δούλους.
Στη Βραζιλία, για παράδειγμα, αυτές οι εταιρείες μπαίνουν σε
«μαύρη λίστα», ενώ συνεχώς διατίθενται όλο και περισσότερα κονδύλια
προκειμένου να παρεμποδιστούν τα σκλαβοπάζαρα.
Επίσης η παγκόσμια
ευαισθητοποίηση έχει καταφέρει να προξενεί προβλήματα στο δουλεμπόριο.
Σύμφωνα
με το Υπουργείο Εργασίας των ΗΠΑ, το 1997 περίπου 2,2 εκατομμύρια
ανήλικοι εργάζονταν παράνομα σε εργοστάσια, φτιάχνοντας χαλιά και
πατάκια σε Ινδία, Νεπάλ και Πακιστάν.
Οπότε πλέον οι καταναλωτές
καλούνται να αγοράζουν προϊόντα που φέρουν την ετικέτα της Rugmark
(δίκτυο που παλεύει για τον τερματισμό της σύγχρονης δουλείας), ώστε να
είναι σίγουρο πως δε χρειάστηκε η παράνομη εργασία παιδιών για την
κατασκευή τους.
Επίσης, η αγορά αγαθών νόμιμου εμπορίου κάνει τη διαφορά. Πάντως είναι κι αυτό ένα τεράστιο θέμα.
Σύμφωνα
με τις εκτιμήσεις των Ηνωμένων Εθνών, το trafficking είναι παγκοσμίως η
τρίτη πιο επικερδής εγκληματική βιομηχανία (μετά τη διακίνηση
ναρκωτικών και όπλων) με τζίρο που ανέρχεται στα 32 δισ. δολάρια
ετησίως.
Περίπου 63 χρόνια μετά την Οικουμενική Διακήρυξη για τα
Ανθρώπινα Δικαιώματα και το άρθρο 4 το οποίο απαγορεύει τη σκλαβιά και
το δουλεμπόριο υπό οποιαδήποτε μορφή, η δουλεία συνεχίζει να ανθεί και
να υπάρχει σε πολλές μορφές, σημειώνοντας μάλιστα και ρεκόρ.
Ακόμα κι αν
κάποιοι άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο προτιμούν να το αγνοούν…
Τα τελευταία δύο χρόνια, η φωτογράφος Λίσα Κριστίν έχει ταξιδέψει ανά
τον κόσμο, καταγράφοντας την αβάσταχτα σκληρή πραγματικότητα της
σύγχρονης σκλαβιάς.
Μοιράζεται βασανιστικά όμορφες φωτογραφίες
—
εξορυκτές στο Κονγκό,
—τουβλάδες στο Νεπάλ ρίχνοντας φως στη συμφορά
των 27 εκατομμυρίων σκλαβωμένων ψυχών παγκοσμίως.
Οι
περιπτώσεις αφορούν εμπορία ανθρώπων, σεξουαλική εκμετάλλευση,
καταναγκαστική εργασία, υπηρεσία για εξόφληση χρέους ή ακόμη και
καταναγκαστικούς γάμους.
Άνδρες, γυναίκες και παιδιά, σχεδόν 36
εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, παραμένουν μέχρι και σήμερα σε
κατάσταση δουλείας και οι περισσότεροι από τους μισούς βρίσκονται σε
πέντε χώρες -την Ινδία, την Κίνα, το Πακιστάν, το Ουζμπεκιστάν και τη
Ρωσία-,
όπως αποκάλυψε χθες η αυστραλιανή οργάνωση για την προάσπιση των
ανθρωπίνων δικαιωμάτων Walk Free.
Σύμφωνα με την έρευνα της οργάνωσης αυτής, «περιπτώσεις σύγχρονης δουλείας εντοπίζονται και στις 167
χώρες» που ελέγχθηκαν.
Μπορεί να αφορούν εμπορία ανθρώπων, σεξουαλική
εκμετάλλευση, καταναγκαστική εργασία, υπηρεσία για εξόφληση χρέους ή
ακόμη και καταναγκαστικούς γάμους.
Χειρότεροι οι Ινδοί
Η Walk Free υπολογίζει ότι 35,8 εκατομμύρια
άνθρωποι υπηρετούν σήμερα ως «σκλάβοι», αριθμός αυξημένος κατά 20% σε
σύγκριση με το 2013.
Η αύξηση αυτή δεν οφείλεται πάντως σε μια «έκρηξη»
περιπτώσεων δουλείας, αλλά στην καλύτερη μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε
στην έρευνα.
Πάνω από έξι στους δέκα (ποσοστό 61%) ανθρώπους που είναι
θύματα εκμετάλλευσης ζουν σε πέντε χώρες:
στην κορυφή του καταλόγου
βρίσκεται η Ινδία, όπου «υπάρχουν όλες οι μορφές σύγχρονης δουλείας» και
τα θύματα υπολογίζεται ότι φτάνουν τα 14,3 εκατομμύρια.
Ακολουθούν η
Κίνα (3,2 εκατομμύρια),
το Πακιστάν (2,1 εκ.),
το Ουζμπεκιστάν (1,2
εκ.),
η Ρωσία (1,1 εκ.),
η Νιγηρία (834.000 άνθρωποι),
η ΛΔ του Κονγκό
(762.000),
η Ινδονησία (714.000),
το Μπαγκλαντές (680.900)
και η
Ταϊλάνδη (475.300).
Κληρονομική δουλεία
Το υψηλότερο ποσοστό θυμάτων δουλειάς, αν
ληφθεί υπόψη ο συνολικός πληθυσμός μιας χώρας, το έχει πάντως η
Μαυριτανία, με 4%.
Η οργάνωση εξήγησε ότι στη χώρα αυτή η δουλεία είναι
«κληρονομική» και «ριζωμένη στη μαυριτανική κοινωνία».
Ακολουθούν το
Ουζμπεκιστάν, η Αϊτή και το Κατάρ.
Στις τελευταίες θέσεις του καταλόγου
βρίσκονται οι δύο χώρες-υποδείγματα, με 100 θύματα η καθεμία, η Ισλανδία
και το Λουξεμβούργο.
Η Ευρώπη συνολικά έχει το χαμηλότερο ποσοστό
σκλάβων, με 1,6%, που αντιστοιχεί σε 566.200 ανθρώπους οι οποίοι, στις
περισσότερες περιπτώσεις, είναι θύματα σεξουαλικής ή οικονομικής
εκμετάλλευσης.
Η Βουλγαρία, η Τσεχία και η Ουγγαρία προηγούνται στον
κατάλογο όσον αφορά το ποσοστό των «σκλάβων» σε σύγκριση με τον πληθυσμό
των χωρών αυτών.
Τα περισσότερα θύματα ωστόσο, 185.000 άνθρωποι,
εκτιμάται ότι βρίσκονται στην Τουρκία.
Η Ελλάδα βρίσκεται στις
τελευταίες θέσεις της κατάταξης, στην 156η θέση, με 0,013%, ή (κατ’
εκτίμηση) 1.400 πρόσωπα να ζουν σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας, ακριβώς
κάτω από το Βέλγιο, στην 155η θέση, και την Πορτογαλία, στην 157η, που
έχουν ταυτόσημα ποσοστά.
Πολλά πρόσωπα
Η σύγχρονη δουλεία έχει πολλά πρόσωπα, όπως τα
καταγράφει η Walk Free: «από τα παιδιά που στερούνται την εκπαίδευση
γιατί τα αναγκάζουν να δουλεύουν ή τα παντρεύουν πολύ μικρά, μέχρι
άνδρες που δεν μπορούν να εγκαταλείψουν τη δουλειά τους γιατί χρωστούν
χρήματα στους πράκτορες εύρεσης εργασίας, γυναίκες και κορίτσια που
εργάζονται χωρίς να πληρώνονται, ως υπηρετικό προσωπικό (…) η δουλεία
υπάρχει ακόμη και σήμερα, σε όλες τις χώρες και μας επηρεάζει όλους»,
τονίζεται στην έκθεση.
Η δουλεία ορίζεται ως η «κατοχή» ή η «άσκηση
ελέγχου» σε ανθρώπους κατά τρόπον που τους στερεί την ελευθερία τους, με
σκοπό την εκμετάλλευσή τους για αποκόμιση οφέλους ή για σεξ, συνήθως
διά της βίας, με καταναγκασμό ή μέσω εξαπάτησης.
Στα χαρτιά…
Σε όλες οι χώρες του κόσμου, εκτός από τη Βόρεια
Κορέα, υπάρχουν νόμοι που ποινικοποιούν ορισμένες μορφές δουλείας, όμως
οι περισσότερες κυβερνήσεις θα μπορούσαν να κάνουν περισσότερα για να
βοηθήσουν τα θύματα, είπε η επικεφαλής του τμήματος ερευνών της Walk
Free, Φιόνα Ντέιβιντ. «Οι έρευνες δείχνουν ότι στα χαρτιά γίνονται
πολλά, όμως αυτό δεν συνεπάγεται κατ’ ανάγκην ότι θα υπάρχουν και
αποτελέσματα», είπε χαρακτηριστικά.
ΣΕΡΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΣΚΛΑΒΟΠΑΖΑΡΑ ΤΟΥ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ...
Είμαστε μία κοινωνία οφειλετών.
Το
κράτος χρωστάει , χρωστούν οι πολίτες σε αυτό κράτος και κυρίως στις
τράπεζες.
Οι τράπεζες αποτελούν πλέον το μεγάλο αφεντικό.
Η ζωή
ακριβαίνει διαρκώς λόγω του δημόσιου χρέους.
Οι φόροι αυξάνονται και κατά συνέπεια
αυξάνονται και οι τιμές των αγαθών και των υπηρεσιών ενώ οι μισθοί
μειώνονται διαρκώς.
Ο κύκλος αυτός του θανάτου είναι πλέον η
καθημερινότητά μας.
Ωστόσο, η κοινωνία
οφειλετών με τα μεγάλα αφεντικά τις τράπεζες δεν ξεκίνησε από την Ελλάδα
αλλά από την Αμερική.
Στην Αμερική του υπερκαταναλωτισμού, του
δανεισμού για τα πάντα (σπουδές, σπίτια, υγεία), στην Αμερική των υψηλών
μισθών αλλά των χαμηλών αποταμιεύσεων.
Το 62% των Αμερικάνων έχουν
αποταμιεύσεις μικρότερες των $1.000 και οι λόγοι, πέραν του
υπερκαταναλωτισμού τους που εν πολλοίς χρηματοδοτείται και από τις
υπόλοιπες χώρες, είναι και το ότι έχουν να πληρώσουν σπουδαστικά δάνεια,
στεγαστικά, ιατροφαρμακευτικές καλύψεις κτλ.
Αυτό που ζούμε πολλοί το έχουν
αποκαλέσει καπιταλιστική υποανάπτυξη όπου το χρέος των πολιτών αποτελεί
μηχανισμό σκλαβιάς.
Ο μεγαλοεπενδυτής Γουώρεν Μπάφετ είχε πει ότι οι ΗΠΑ
από κοινωνία ιδιοκτητών θα μετατραπoύν σε κοινωνία κολλήγων (η Ελλάδα,
ακολουθώντας την μοίρα όλων των αποικιών, υπήρξε πάντα κοινωνία κολλήγων
και πλέον δουλοπάροικων).
Οι πολίτες επιβαρύνονται με χρέη για τα
πάντα, δεν θα μπορούν διαφορετικά να επιβιώσουν, η παραγωγική οικονομία
σχεδόν δεν υφίσταται και ο δημόσιος τομέας,
στο όνομα της
ανταγωνιστικότητας και του εκσυγχρονισμού (!) στερείται πόρων τους
οποίους διοχετεύει σε έναν ιδιωτικό κρατικοδίαιτο τομέα με ότι αυτό
μπορεί να σημαίνει για τον πολίτη.
Κοινωνικές παροχές όπως είναι η
δωρεάν παιδεία και υγεία απλά δεν θα υπάρχουν.
Το βιώνουμε όλοι με την πτώση του
επιπέδου εκπαίδευσης.
Τα δημόσια σχολεία, στην πλειοψηφία τους ,
παράγουν στρατιές λειτουργικά αναλφάβητων ενώ η δημόσια υγεία απλά πνέει
τα λοίσθια.
Τα νοσοκομεία δεν έχουν γιατρούς οι
οποίοι προτιμούν τη μετανάστευση ή τη μετάβαση στον ιδιωτικό τομέα και
οι ελλείψεις σε νοσηλευτικό και νοσοκομειακό υλικό είναι μεγάλες.
Ο απλός πολίτης δεν μπορεί να πάει στα
πανάκριβα ιδιωτικά νοσοκομεία ούτε να πληρώνει ιδιωτικές επισκέψεις σε
γιατρούς. Η παιδεία και η υγεία θα είναι αποκλειστικά για τους έχοντες.
Όσον αφορά την αποταμίευση μόνο το 13,5% των ελληνικών νοικοκυριών
έναντι 45,1% των νοικοκυριών της ευρωζώνης έχει τη δυνατότητα να
αποταμιεύει σε συστηματική βάση (σύμφωνα με στοιχεία του 2014).
Η χρηματοδότηση της φτώχειας αποτελεί
πλέον μία κερδοφόρα επιχείρηση. Βρίθουν οι τοκογλύφοι, οι υπεραναλήψεις
σε χρεωστικές και πιστωτικές κάρτες κτλ. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου ο
τόκος ανέρχεται σε 300% ίσως και παραπάνω.
Στην Αμερική μεγάλο μέρος αυτών των
δραστηριοτήτων, που στο παρελθόν θα ήταν παράνομες και θα ενέπιπταν
στους νόμους περί τοκογλυφίας, συνδέονται με τις μεγάλες τράπεζες όπως
είναι η Citibank, η American Express κτλ. Η Ευρώπη την ακολουθεί κατά
πόδας.
Οι ηλικιωμένοι, οι νέοι, οι χαμηλόμισθοι
δεν έχουν άλλο τρόπο επιβίωσης παρά μόνο τον δανεισμό. Η εργασιακή
ανασφάλεια, η περικοπή των θέσεων εργασίας, η μείωση του κοινωνικού
κράτους, η ανάπτυξη που όλο λέει να έρθει και δεν έρχεται, αναγκάζει
τους ανθρώπους να προσφεύγουν στον δανεισμό που ελέγχεται από μεγάλα
κέντρα όπως η Γουώλ Στρητ.
Το σύστημα πλέον δεν είναι καπιταλιστικό
αλλά κανιβαλιστικό. Το χρέος αποτελεί το μέσο ελέγχου των ανθρώπων και
μετατροπής κρατών από ανεπτυγμένα σε υπανάπτυκτα. Η περίπτωση της
Ελλάδας είναι χαρακτηριστική.
Το απογοητευτικό είναι, εάν κρίνουμε στα
καθ’ημάς, ότι η πολιτική αντίσταση στη δουλοπαροικία του ανθρώπου μέσω
χρεών είναι πλέον σχεδόν ανύπαρκτη εάν και πριν λίγα χρόνια ήταν ορατή
και αρκετά μαχητική. Οι πολίτες έχουν παραδοθεί στη μοίρα τους χωρίς
καμία ελπίδα φωτός.
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΧΡΕΩΜΕΝΩΝ ΣΚΛΑΒΩΝ.
Θα υπάρξει ξανά πολιτική αντίσταση στον
εφιάλτη και την υποτέλεια που δημιουργεί το χρέος ή είναι κάτι που
πρέπει να ξεχάσουμε γιατί έχουμε συνηθίσει στο να ζούμε χειρότερα;
