Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κατά της μετανάστευσης

Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν κατά

 της μετανάστευσης

 

 

Ερώτημα λοιπόν αποτελεί το για ποιό λόγο το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος (ΚΚΕ) και ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζουν τη συλλήβδην νομιμοποίηση των μεταναστών, αντίθετα στις “διδαχές” του Μαρξ.

Αναφέρει ο Μάρξ:

 

Παραθέτω όλο το κείμενο . 

Το αγγλικό υπάρχει εδώ 

“δε θα υπήρχαν καλοί Σαμαρείτες αν δεν υπήρχαν ληστές”, αναφέρει μεταξύ άλλων και τα εξής :

• Σκοπός της εισαγωγής ξένων εργατών είναι η διατήρηση της δουλείας και η ακύρωση όλων των διεκδικήσεων των ντόπιων εργατών για μισθούς και συνθήκες εργασίας.

• Ο μετανάστης ανταγωνίζεται τον ντόπιο εργάτη και σιγά σιγά αναγάγει το μεροκάματο στο δικό του επίπεδο. Είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο του κεφαλαίου.

• Η μετανάστευση διαιρεί την εργατική τάξη της χώρας υποδοχής σε τόσα εχθρικά στρατόπεδα όσες και οι εθνοφυλετικές ομάδες διότι η κάθε μία καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Έτσι αναστέλλεται η εργατική επανάσταση και διαιωνίζεται η καπιταλιστική κυριαρχία

• Η λαθρομετανάστευση χρησιμοποιείται αφ’ ενός ως απεργοσπαστικός μηχανισμός αφ’ ετέρου με τον εργατικό υπερπληθυσμό – πλεόνασμα που δημιουργεί ρίχνει το επίπεδο ζωής σε κατάσταση δουλοπάροικου.

• Η Α’ Διεθνής Ένωση Εργατών έβαλε πρακτικά τέλος στις μεθοδεύσεις των βιομηχάνων και υποχρέωνε τα συνδικάτα να διώχνουν τους ξένους εργάτες πίσω στις χώρες τους με το πρώτο καράβι.

• Οι μεταναστευτικοί νόμοι είναι τα μανιφέστα των εργοστασιαρχών.

 

Καρλ Μαρξ


ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ

 

Εδώ και λίγο καιρό, οι ραφτεργάτες του Λονδίνου ίδρυσαν μια γενική ομοσπονδία για να υποστηρίξουν τα αιτήματά τους εναντίον των εργοδοτών, που στην πλειοψηφία τους είναι μεγαλοκαπιταλιστές. 

 

Το ζητούμενο δεν είναι μόνο ν’ ανέβουν οι μισθοί στα επίπεδα των διαρκώς αυξανόμενων τιμών των μέσων επιβίωσης αλλά και να μπει ένα τέλος στην υπερβολικά σκληρή μεταχείριση των εργατών σ’ αυτόν τον κλάδο της βιομηχανίας.

Οι εργοδότες κοίταξαν πώς θα ματαιώσουν αυτό το σχέδιο, φέρνοντας εργάτες απ’ το Βέλγιο, τη Γαλλία ή την Ελβετία.

Πάνω σ’ αυτό το θέμα, το Κεντρικό Συμβούλιο της Διεθνούς Ένωσης Εργατών δημοσίευσε στις βελγικές, γαλλικές και ελβετικές εφημερίδες μια προειδοποίηση, η οποία είχε πλήρη επιτυχία.
 

Η μανούβρα των εργοδοτών του Λονδίνου απέτυχε’ αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν και ν’ ανταποκριθούν στα δίκαια αιτήματα των εργατών.
Έχοντας ηττηθεί στην Αγγλία, οι εργοδότες προσπαθούν τώρα να πάρουν αντίμετρα, ξεκινώντας απ’ τη Σκωτία. 

 
Σαν αποτέλεσμα των όσων συνέβησαν στο Λονδίνο, αναγκάστηκαν αρχικά και στο Εδιμβούργο να συμφωνήσουν σε μια αύξηση μισθών 15%.


Την ίδια στιγμή όμως μυστικά έστειλαν στη Γερμανία ανθρώπους για να στρατολογήσουν εργάτες, ειδικά απ’ τις περιοχές του Ανόβερου και του Μεκλεμβούργου, και να τους φέρουν στο Εδιμβούργο.

Η Πρώτη ομάδα έχει ήδη μεταφερθεί.



Ο σκοπός αυτής της εισαγωγής εργατών είναι ο ίδιος με την εισαγωγή Ινδών κούληδων στη Τζαμάικα, δηλαδή η διατήρηση της δουλείας.


Αν οι εργοδότες του Εδιμβούργου πετύχουν, μέσω της εισαγωγής Γερμανών εργατών, να εξουδετερώσουν τις παραχωρήσεις που ήδη έχουν κάνει, αυτό θα έχει αναπόφευκτα τον αντίκτυπό του και στην Αγγλία. 

 
Και αυτοί που θα υποφέρουν περισσότερο θα είναι οι ίδιοι οι Γερμανοί εργάτες, που στη Μεγάλη Βρετανία είναι περισσότεροι απ’ τους εργάτες των άλλων εθνών της ηπειρωτικής Ευρώπης. 

 

 Αυτοί οι ίδιοι οι νεοεισαγόμενοι εργάτες, όντας τελείως αβοήθητοι σε μια ξένη χώρα, θα βυθιστούν σύντομα στο επίπεδο ενός παρία.


Είναι ζήτημα τιμής για τους Γερμανούς εργάτες ν’ αποδείξουν στους εργάτες των υπολοίπων χωρών ότι κι αυτοί, όπως οι αδελφοί τους στη Γαλλία, στο Βέλγιο και στην Ελβετία, γνωρίζουν πώς να υπερασπιστούν τα κοινά συμφέροντα της τάξης τους και δεν θα γίνουν υποτακτικά όργανα του κεφαλαίου στον αγώνα του ενάντια στην εργατική τάξη.


Για λογαριασμό του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών

Καρλ Μαρξ, Λονδίνο, 4 Μαίου 1866

ΠΩΣ Η Α’ ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΠΕΙΣΕ ΤΟΥΣ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 306

Από το βιβλίο Πρακτικών του Γενικού Συμβουλίου της Α' Διεθνούς

Στις 3 Μαίου 1866, ο Μαρξ έλαβε από την Επιτροπή των Γερμανών Ραφτεργατών του Λονδίνου, υλικό σχετικά με Γερμανούς ειδικευ μένους ράφτες που χρησιμοποιούνταν ως
απεργοσπάστες από Ολλανδούς και Βρετανούς εργοδότες.

Στις 4 Μαίου, έγραψε το κομμάτι "Μια Προειδοποίηση" και το έστειλε στον Λήμπκνεχτ, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής, για να δημοσιευθεί σε Γερμανικές εφημερίδες.

Ο Μαρξ, κατόπιν οδηγίας του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς, έγραψε αυτή την έκκληση σε σχέση με την εισαγωγή Γερμανών και Δανών ραφτεργατών στη Σκωτία, εισαγωγή που είχε σκοπό τη χρησιμοποίησή τους ως απεργοσπαστών.

Αυτό το θέμα συζητήθηκε στη συνεδρίαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς την 1 Μαίου 1866.

Ο Φρίντριχ Λέσνερ ενημέρωσε στη συνεδρίαση ότι και οι Λονδρέζοι βιομήχανοι σκόπευαν επίσης να καταφύγουν στην εισαγωγή Γερμανών εργατών.

Γι' αυτό το σκοπό, οι Γερμανοί ραφτεργάτες που ζούσαν στο Λονδίνο σχημάτισαν μια επιτροπή με επικεφαλής τους Λέσνερ και Χάουφε και αποφάσισαν να δράσουν από κοινού με το Συμβούλιο της Διεθνούς, με σκοπό να ματαιώσουν τα σχέδια των βιομηχάνων και των πρακτόρων τους στη Γερμανία.

Το Κεντρικό Συμβούλιο έστειλε δύο αντιπροσώπους στο Εδιμβούργο, οι οποίοι και έπεισαν τους νεοφερμένους εργάτες ν'ακυρώσουν τα συμβόλαιά τους και να γυρίσουν στην πατρίδα τους.

Κατόπιν αιτήματος του Μαρξ, ο Λέσνερ και ο Χάουφε τον ενημέρωσαν στις 3 Μαίου με λεπτομέρειες για τα όσα συνέβησαν στο Εδιμβούργο.

Η "Προειδοποίηση" που γράφτηκε απ' τον Μαρξ στις 4 Μαίου δημοσιεύθηκε σε διάφορες γερμανικές εφημερίδες.

Τόσο τα πρόχειρα όσο και τα διορθωμένα χειρόγραφα αυτού του ντοκουμέντου έχουν σωθεί.

Την ίδια περίοδο, ο Λέσνερ και ο Χάουφε δημοσίευσαν μια ανακοίνωση σχετικά με τους σκοπούς και τα καθήκοντα της Επιτροπής των Γερμανών Ραφτεργατών του Λονδίνου και
περιελάμβανε μια έκκληση προς τους Γερμανούς εργάτες του Λονδίνου να συγκεντρώσουν χρήματα.

Τον lούλιο του 1866, η Επιτροπή δημοσίευσε μια δεύτερη ανακοίνωση, επίσης υπογεγραμμένη απ' τους Λέσνερ και Χάουφε, που απευθυνόταν στους ραφτεργάτες της Γερμανίας.

ΕΝΓΚΕΛΣ: «…ΚΑΘΕ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ…» ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΥΠΟΔΟΧΗΣ

 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ 

Από επιστολή του Φρίντριχ Ένγκελς προς τον Ζόργκε, Της 2 Δεκεμβρίου 1893

….Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ειδικές συνθήκες της Αμερικής προκαλούν πολύ μεγάλες και πολύ ιδιαίτερες δυσκολίες στην υπόθεση της ανάπτυξης ενός εργατικού κόμματος. (…) 

 

Έπειτα, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, υπάρχει και η μετανάστευση που διαιρεί τους εργάτες σε δύο ομάδες, στους ντόπιους και στους ξένους, και οι τελευταίοι χωρίζονται σε Ιρλανδούς, Γερμανούς και πολλές άλλες μικρές ομάδες, η κάθε μια απ’ τις οποίες καταλαβαίνει μόνο τον εαυτό της. Τσέχοι, Πολωνοί, Ιταλοί, Σκανδιναβοί κ.λπ. 

 

Και έπειτα, υπάρχουν και οι Μαύροι. 

 

Για να σχηματίσεις απ’ όλους αυτους ένα ενιαίο κόμμα, απαιτούνται ασυνήθιστα μεγάλες δυνάμεις. Έχουμε συχνά κάποια βίαια ξεσπάσματα, αλλά η μπουρζουαζία δεν έχει παρά να περιμένει υπομονετικά και αυτά τα ανομοιογενή στοιχεία της εργατικής τάξης θα διαχωριστούν και πάλι…

 

ΛΕΝΙΝ

 

«Στον αριθμό των ιδιοτήτων του ιμπεριαλισμού που συνδέονται με τον κύκλο των φαινομένων που περιγράφουμε, ανήκει η μείωση της μετανάστευσης από τις ιμπεριαλιστικές χώρες και η αύξηση της εγκατάστασης (του ερχομού εργατών και της μετοίκησης) σε αυτές τις χώρες από τις πιο καθυστερημένες…

Στη Γαλλία, σημαντικό μέρος των εργατών της βιομηχανίας μεταλλείων είναι ξένοι…

Στις ΗΠΑ οι ξενητεμένοι από την ανατολική και νότια Ευρώπη παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται χειρότερα, ενώ οι αμερικάνοι εργάτες αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό των εργατών που ασχολούνται με την επίβλεψη της δουλειάς ή παίρνουν τις θέσεις που πληρώνονται καλύτερα. 

 

Ο ιμπεριαλισμός έχει την τάση να ξεχωρίζει και ανάμεσα στους εργάτες προνομιούχες κατηγορίες και να τους αποσπά από την πλατιά μάζα του προλεταριάτου…

 

Στην Αγγλία, η τάση του ιμπεριαλισμού να διασπά τους εργάτες και να δυναμώνει τον οπορτουνισμό ανάμεσα τους, να γεννά την προσωρινή αποσύνθεση του εργατικού κινήματος, εκδηλώθηκε πολύ νωρίς… 

 

Ο Μαρξ και ο Ένγκελς παρακολουθούσαν συστηματικά, ολάκερα δεκάχρονα, αυτή τη σχέση του οπορτουνισμού μέσα στο εργατικό κίνημα, με τις ιμπεριαλιστικές ιδιομορφίες του αγγλικού καπιταλισμού. 

 

 

Ο Ένγκελς έγραφε λόγου χάρη στον Μαρξ, στις 7 του Οκτώβρη 1858: 

 

“…ότι το αγγλικό προλεταριάτο ουσιαστικά όλο και περισσότερο αστοποιείται, έτσι που αυτό το πιο αστικό από όλα τα έθνη θέλει όπως φαίνεται να οδηγήσει τα πράγματα, σε τελευταία ανάλυση, ως το σημείο που να έχει αστική αριστοκρατία και αστικό προλεταριάτο π λ ά ι στην αστική τάξη”…».

Λένιν, Ιμπεριαλισμός, Διαλεκτά Έργα, τ. 1 μέρος 2, εκδοτικό Κ.Ε. του ΚΚΕ, 1951, σελ. 520-521

 

 

 

Οι Ένγκελς και Μαρξ για τους μετανάστες

από Φρίντριχ Ένγκελς

 

 Οι Ένγκελς και Μαρξ ενώπιον των λογοκριτών του του Imc Editorial

 

 

Κύριε Clopy του Imc Editorial καλά έκανες και έκρυψες το άρθρο 178760. Ρατσιστικό δεν ήταν. 

 

Αποτελούσε όμως λογοκλοπή διότι παραφράζει δικό μου κείμενο με θέμα την ιρλανδική μετανάστευση στην Αγγλία, που περιλαμβάνεται ως κεφάλαιο στο βιβλίο μου «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία». 

 

Ακόμα και τ’ όνομα μου έγινε αντικείμενο λογοκλοπής. «Άγγελος Φρ.» υπογράφει ο συντάκτης του άρθρου παραλλάζοντας στα ελληνικά το πραγματικό μου όνομα που στα γερμανικά προφέρεται Φρίντριχ Ένγκελς. 

 

Για να διαπιστωθεί του λόγου το αληθές θα επανέλθω αναδημοσιεύοντας ξεχωριστά το γνήσιο κείμενο μου και μια σχετική απόφαση του Κεντρικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ένωσης Εργατών που υπογράφεται απ’ τον επιστήθιο φίλο μου Κάρολο Μάρξ. 

 

Σ’ αυτά τα δύο κείμενα θα διαπιστώσετε ότι εμείς αναφερόμαστε στους Ιρλανδούς, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Βέλγους και τους Ελβετούς μετανάστες . 

 

Ελπίζω ότι εσείς ως αφοσιωμένοι οπαδοί μας δεν θα παραστρατίσετε χαρακτηρίζοντας και εμάς «ρατσιστές» ή λογοκρίνοντας μας και εξοβελίζοντας τα κείμενα μας, για το επίμαχο ζήτημα, στα τάρταρα των μικρο-κυκλομάτων. 

 

Μετά τιμής Φρίντριχ Ένγκελς Φρ. Ένγκελς 

 

 

 

 

Η ΙΡΛΑΝΔΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ. 

 

 

Έχουμε ήδη αναφερθεί, με άλλες ευκαιρίες, στους Ιρλανδούς που έχουν μεταναστεύσει στην Αγγλία και θα πρέπει τώρα να ερευνήσουμε περισσότερο τις αιτίες και τα αποτελέσματα αυτής της μετανάστευσης. Η ραγδαία επέκταση της αγγλικής βιομηχανίας δεν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί εάν η Αγγλία δεν είχε στην διάθεση της, σαν εφεδρεία, τον πολυάριθμο και εξαθλιωμένο πληθυσμό της Ιρλανδίας. 

 

Στην πατρίδα τους οι Ιρλανδοί δεν είχαν τίποτα να χάσουν, ενώ στην Αγγλία είχαν πολλά να κερδίσουν. Και απ’ την ώρα που έγινε γνωστό στην Ιρλανδία ότι στη ανατολική ακτή του καναλιού του Αγίου Γεωργίου προσφέρεται σταθερή δουλειά και καλό μεροκάματο για γερά χέρια, χρόνο με το χρόνο το διαβαίνουν στρατιές Ιρλανδών. 

 

Υπολογίζεται ότι πάνω από ένα εκατομμύριο έχει ήδη μεταναστεύσει, και συνεχίζουν ακόμα να περνούν κάπου πενήντα χιλιάδες το χρόνο, και σχεδόν όλοι κατευθύνονται στις βιομηχανικές ζώνες, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, συγκροτώντας την πιο παρακατιανή τάξη του πληθυσμού. 

 

120.000 φτωχοί Ιρλανδοί ζουν στο Λονδίνο, 

στο Μάντσεστερ 40.000, 

στο Λίβερπουλ 34.000, 

στο Μπρίστολ 24.000, 

στην Γλασκόβη 40.000, 

στο Εδιμβούργο 29.000. 

 

Αυτοί οι άνθρωποι, που μεγάλωσαν σχεδόν χωρίς πολιτισμό, εξοικειωμένοι απ’ την νεαρή τους ηλικία σε κάθε είδους στερήσεις, απελέκητοι, αχαλίνωτοι και αδιάφοροι για το μέλλον, φέρνουν όλες τις βάναυσες συνήθειές τους μέσα σε μια τάξη του αγγλικού πληθυσμού που, είναι αλήθεια, λίγο κίνητρο έχει να καλλιεργήσει τη μόρφωση και την ηθική. 

 

Ας ακούσουμε τον Τόμας Καρλάιλ πάνω σε αυτό το θέμα: «Σε όλους τους μεγάλους δρόμους και τις παρόδους σας υποδέχονται πρόσωπα με τα άγρια «μιλεσιανά»(*) χαρακτηριστικά, που σας κοιτάζουν κουτοπόνηρα, παράξενα, ανήσυχα, , μίζερα, και χλευαστικά. 

 

Ο Άγγλος αμαξάς, περνώντας με τ’ αμάξι του αστράφτει στον Μιλεσιανό μια καμουτσιά, τον καταριέται με την γλώσσα του και ο Μιλεσιανός προτείνει το καπέλο του για να ζητιανέψει. 

 

Αντιπροσωπεύει το χειρότερο κακό που έχει να πολεμήσει αυτή η χώρα. Ντυμένος στα κουρέλια του και γελώντας πρωτόγονα είναι έτοιμος ν’ αναλάβει κάθε δουλειά για την οποία δεν χρειάζεται παρά γερά μπράτσα και ράχη, για ένα μεροκάματο που φτάνει μόνο ν’ αγοράσει πατάτες. 

 

Για καρύκευμα του αρκεί μόνο το αλάτι, κοιμάται πανευτυχής στο πρώτο χοιροστάσιο ή σκυλόσπιτο που θα του τύχει, κουρνιάζει σε κάποια αποθηκούλα, και φορά ένα κοστούμι από κουρέλια, που το να το φορέσει κανείς ή να το βγάλει από πάνω του λέγεται ότι είναι μια δύσκολη επιχείρηση, που αναλαμβάνεται μόνο σε γιορτές ή σε ιδιαίτερες περιστάσεις. Ο Σάξονας, αν δεν μπορεί να δουλέψει μ’ αυτούς τους όρους δε βρίσκει δουλειά. 

 

Ο απολίτιστος Ιρλανδός, όχι χάρη στη δύναμή του, αλλά χάρη στο αντίθετο της δύναμης, εκτοπίζει τον ντόπιο Σάξονα και καταλαμβάνει την θέση του. 

 

Έτσι συντηρείται στο χάλι του, την αθλιότητα, και τον παραλογισμό του, στην απάτη και τη βία του μεθύστακα, έτοιμη μαγιά ξεπεσμού και αναταραχής.

 

Οποιοσδήποτε με δυσκολία αγωνίζεται να σταθεί κολυμπώντας στην επιφάνεια, μπορεί τώρα να γνωρίσει ένα παράδειγμα πως ο άνθρωπος μπορεί να υπάρξει όχι κολυμπώντας, αλλά βυθισμένος ... 

 

Γι’ αυτό οι συνθήκες ζωής στα κατώτερα στρώματα των Άγγλων χειρωνακτών εργατών προσεγγίζουν όλο και περισσότερο σε αυτές των Ιρλανδών, καθώς ανταγωνίζονται μαζί τους σε όλες τις αγορές εργασίας: 

 

Έτσι κάθε εργασία, που απαιτεί μόνο δύναμη και ελάχιστη ειδίκευση πρέπει να γίνει, και γίνεται, όχι με το αγγλικό μεροκάματο αλλά με ένα μεροκάματο που ξεπερνά το ιρλανδικό, που το ξεπερνά δηλαδή τόσο όσο χρειάζεται κανείς για να λιμοκτονεί τρώγοντας πατάτες για τριάντα εβδομάδες το χρόνο, μα που κάθε ώρα που περνά, με την άφιξη κάθε νέου ατμόπλοιου, τείνει να εξισωθεί εντελώς». 

 

Αν εξαιρέσουμε την υπερβολική και μονόπλευρη καταδίκη του ιρλανδικού εθνικού χαρακτήρα, ο Καρλάιλ έχει εδώ απόλυτα δίκιο. Αυτοί οι Ιρλανδοί που μεταναστεύουν για τέσσερις πένες στην Αγγλία, στριμωγμένοι συνήθως σα βόδια στο κατάστρωμα ενός ατμόπλοιου, εγκαθίστανται οπουδήποτε. 

 

Οι χειρότερες κατοικίες είναι αρκετά καλές γι’ αυτούς, λίγο τους απασχολούν τα ρούχα τους, αρκεί να συγκρατεί τα κουρέλια τους μια μόνο κλωστή, αγνοούν την χρήση των παπουτσιών, τρέφονται αποκλειστικά με πατάτες, κι’ ότι παραπάνω κερδίζουν το ξοδεύουν στο ποτό. 

 

Τι να τους κάνει μια τέτοια ράτσα τους υψηλούς μισθούς; 

 

Οι χειρότερες συνοικίες των μεγάλων πόλεων κατοικούνται από τους Ιρλανδούς. 

 

Όποτε μια συνοικία διακρίνεται για την ιδιαίτερη βρωμιά της και τα ερείπια της, ο παρατηρητής σίγουρα θα συναντήσει σ’ αυτήν κυρίως εκείνα τα κελτικά πρόσωπα που διακρίνονται απ’ τις σαξονικές φυσιογνωμίες των ντόπιων με την πρώτη ματιά, και θ’ ακούσει αυτή την τραγουδιστή και βαριά προφορά που ο γνήσιος Ιρλανδός ποτέ δεν χάνει. 

 

Έχω ακούσει περιστασιακά την κέλτο-ιρλανδική γλώσσα να μιλιέται στις πυκνοκατοικημένες συνοικίες του Μάντσεστερ. Η πλειοψηφία από τις οικογένειες που ζουν σε υπόγεια είναι σχεδόν παντού ιρλανδικής καταγωγής. 

 

Με λίγα λόγια, όπως λέει ο Δρ Κέυ, οι Ιρλανδοί ανακάλυψαν το ελάχιστο των βιοτικών αναγκών, και το μαθαίνουν τώρα στους άγγλους εργαζομένους. 

 

Επίσης έφεραν μαζί τους την βρωμιά και τον αλκοολισμό. 

 

Η έλλειψη καθαριότητας, που είναι η δεύτερη φύση του Ιρλανδού και δεν είναι τόσο επιβλαβής στη χώρα τους, στην ύπαιθρο όπου ο πληθυσμός είναι διεσπαρμένος, γίνεται τρομακτικά και σοβαρά επικίνδυνη στις πυκνά κατοικημένες μεγάλες πόλεις. 

 

Όπως συνηθίζει να το κάνει στην πατρίδα του, ο Μιλεσιανός αδειάζει όλα τα σκουπίδια του και τη βρωμιά μπροστά στην πόρτα του και δημιουργεί βόρβορους και σωρούς από κοπριές, που βρωμίζουν την εργατική συνοικία και μολύνουν την ατμόσφαιρα. 

 

Χτίζει το χοιροστάσιο του στους τοίχους των σπιτιών, όπως το έκανε στην πατρίδα του, και εάν τον εμποδίσουν να το κάνει αφήνει τα γουρούνια να κοιμηθούν στο δωμάτιο μαζί του. Αυτή η νέα και αφύσικη μέθοδος κτηνοτροφίας στις πόλεις είναι αποκλειστικά ιρλανδικής προέλευσης. 

 

Ο Ιρλανδός αγαπά το γουρούνι του όπως ο Άραβας το άλογο του, με τη διαφορά ότι το πουλά όταν είναι αρκετά παχύ για σφάξιμο. Κατά τ’ άλλα, τρώει μαζί με το γουρούνι του, κοιμάται μαζί του, τα παιδιά του παίζουν με το γουρούνι, ανεβαίνουν στην πλάτη του, και κυλιόνται μαζί του στους σωρούς από κοπριά, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε σε χιλιάδες περιπτώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αγγλίας. 

 

Είναι αδύνατο να περιγράψει κανείς την βρωμιά και την έλλειψη ανέσεων που επικρατεί στα σπίτια τους. Ο Ιρλανδός δεν είναι συνηθισμένος στα έπιπλα, ένας σωρός άχυρα, μερικά κουρέλια, εντελώς άχρηστα σα ρουχισμός, του αρκούν για το νυχτερινό του κρεβάτι. 

 

Ένα κούτσουρο, μια σπασμένη καρέκλα, ένα παλαιό κασόνι για τραπέζι -τίποτε περισσότερο δεν χρειάζεται- μια τσαγιέρα, μερικές πήλινες κούπες και πιάτα εξοπλίζουν την κουζίνα του, η οποία είναι επίσης το υπνοδωμάτιο και το καθιστικό του. 

 

Όταν του λείπουν τα καύσιμα καίει ότι βρεθεί μπροστά του, καρέκλες, τις κάσες απ’ τις πόρτες, τα διακοσμητικά σανιδώματα του τοίχου, τα πατώματα, όλα παίρνουν το δρόμο για το τζάκι. 

 

Επιπλέον, γιατί να του χρειαστεί περισσότερος χώρος;

 

 Στην πατρίδα του η πλινθόκτιστη καλύβα του είχε ένα μόνο δωμάτιο για όλες τις οικιακές χρήσεις, άρα στην Αγγλία η οικογένειά του δεν έχει ανάγκη από περισσότερα δωμάτια. Έτσι η συνήθεια να στοιβάζονται πολλά άτομα σε ένα μόνο δωμάτιο, που τόσο διαδομένη είναι σήμερα, έχει την ρίζα της κυρίως στην ιρλανδική μετανάστευση. 

 

Και επειδή ο φτωχός διάβολος πρέπει να έχει και κάποια ευχαρίστηση, και η κοινωνία τον έχει αποκλείσει από όλες τις άλλες, οδηγεί τον εαυτό του στην κατανάλωση του οινοπνεύματος. 

 

Το ποτό είναι το μόνο πράγμα που κάνει ανεκτή τη ζωή του Ιρλανδού, το ποτό και η κεφάτη και ανέμελη ιδιοσυγκρασία του, έτσι ξεφαντώνει στο ποτό ως το σημείο της πιο κτηνώδους μέθης. 

 

Ο νότιος και ανέμελος χαρακτήρας του Ιρλανδού, η απελέκητη φύση του, που τον τοποθετεί σε επίπεδο ελάχιστα πάνω απ’ τον άγριο, η περιφρόνησή του για κάθε ανθρώπινη ευχαρίστηση την οποία, καθώς είναι απελέκητος είναι και ανίκανος να την νιώσει, η βρωμιά και η φτώχια του ευνοούν τον αλκοολισμό του. 

 

Ο πειρασμός είναι μεγάλος, δεν μπορεί να του αντισταθεί, και έτσι όταν έχει χρήματα τα ξεφορτώνεται στο λαρύγγι του. Τι άλλο να κάνει; 

 

Και πως μπορεί η κοινωνία να τον κατηγορήσει όταν τον φέρνει σ’ αυτή την θέση και κάνει σχεδόν αναπόφευκτο να καταλήξει ένας μέθυσος, όταν τον εγκαταλείπει στον πρωτογονισμό του; 

 

Έναν τέτοιο ανταγωνιστή έχει να αντιμετωπίσει ο Άγγλος εργάτης, ένα ανταγωνιστή που κατέχει τη χαμηλότερη βαθμίδα της κλίμακας που μπορεί να υπάρχει σε μια πολιτισμένη χώρα και που ακριβώς για αυτόν τον λόγο, αρκείται σ’ ένα μεροκάματο κατώτερο απ’ οποιουδήποτε άλλου εργάτη. 

 

Επομένως, όπως λέει ο Καρλάιλ, δεν μπορεί να συμβαίνει διαφορετικά παρά το μεροκάματο του Άγγλου εργάτη, σ’ όλους τους κλάδους όπου μπορεί να τον συναγωνιστεί ο Ιρλανδός, πέφτει όλο και περισσότερο. Και αυτοί οι κλάδοι είναι πολλοί.

 

 Όλοι οι κλάδοι στους οποίους απαιτείται ελάχιστη ή καθόλου τεχνική κατάρτιση είναι ανοικτοί στους Ιρλανδούς. Για δουλειές στις οποίες απαιτείται μακρόχρονη ειδίκευση ή μεθοδικότητα και επίμονη προσπάθεια, ο ασυνάρτητος, άστατος και μέθυσος Ιρλανδός είναι ιδιαίτερα ανεπαρκής. 

 

Για να γίνει μηχανικός, χειριστής εργαλειο-μηχανής, θα πρέπει να προσαρμοστεί στον αγγλικό πολιτισμό, στα αγγλικά ήθη, να γίνει ουσιαστικά Εγγλέζος. Όμως για εργασία πιο απλή, με λιγότερη ακρίβεια, οπουδήποτε απαιτείται περισσότερο δύναμη παρά ικανότητα, ο Ιρλανδός είναι τόσο καλός όσο ο Άγγλος. 

 

Τέτοια επαγγέλματα έχουν κατακλυστεί από τους Ιρλανδούς. Χειρώνακτες-υφαντές, πλινθοκτίστες, χαμάληδες, αυτοί οι εργάτες που ψάχνουν γενικά για ένα μεροκάματο κ.λ.π., αριθμούν ολόκληρες ορδές Ιρλανδών και η πίεση αυτής της ράτσας συνετέλεσε, σε μεγάλο βαθμό να συμπιεστούν τα μεροκάματα και να υποβαθμιστεί η ίδια η εργατική τάξη. 

 

Κι αν ακόμα οι Ιρλανδοί που επέβαλαν την δική τους νοοτροπία σε διάφορα επαγγέλματα γινόντουσαν περισσότερο πολιτισμένοι, θα τους έμεναν αρκετές απ’ τις παλιές τους συνήθειες για να ασκούν στους Άγγλους συναδέλφους τους, μέσα στους χώρους δουλειάς, μια εκφυλιστική επιρροή –χωρίς να λογαριάσουμε την επιρροή του ίδιου του ιρλανδέζικου περιβάλλοντος. 

 

Γιατί, αν λάβουμε υπόψη ότι σε κάθε πόλη, το ένα πέμπτο ή το ένα τέταρτο των εργατών είναι Ιρλανδοί ή παιδιά Ιρλανδών που ανατράφηκαν στις συνθήκες της ιρλανδέζικης βρωμιάς, κανείς δεν θα πρέπει να εκπλήσσεται όταν συναντά στη ζωή, στις συνήθειες, στο πνευματικό και ηθικό της επίπεδο, κοντολογίς στον χαρακτήρα, γενικά, της εργατικής τάξης, ένα σημαντικό μέρος απ’ τα ιρλανδέζικα χαρακτηριστικά. 

 

Αντίθετα είναι εύκολο να καταλάβουμε πως η εξευτελιστική θέση των Άγγλων εργατών, αποτέλεσμα της σύγχρονης ιστορίας μας και των άμεσων συνεπειών της, γίνεται ακόμα πιο εξευτελιστική από την παρουσία του ιρλανδέζικου ανταγωνισμού. (*)Μιλς είναι το όνομα των παλιών Κελτών βασιλέων της Ιρλανδίας. (Σημείωση του Ένγκελς). 

 

«Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία» - 1845 Καρλ Μαρξ 

 

 

 

The Young Karl Marx (2017)

 

Όταν ο Μαρξ συνάντησε τον Ένγκελς: 1844. 

 

Στη Γερμανία, οι ψήφοι μιας μαζικής πνευματικής αντίδρασης γίνονται ολοένα και περισσότεροι. 

 

Στη Γαλλία, οι εργάτες βρίσκονται σε πορεία επανάστασης. 

 

Ακόμα και στην Αγγλία άνθρωποι διαδηλώνουν. 

 

Στο Μάντσεστερ, η βιομηχανική επανάσταση έχει ξεκινήσει. 26 ετών, ο Καρλ Μαρξ ζει εξόριστος στο Παρίσι με τη σύζυγο του, Τζένι. 

 

Εκεί θα γνωρίσει τον νεαρό Φρίντριχ Ένγκελς, γιο εργοστασιάρχη, ο οποίος μελετά το νέο φαινόμενο της πτώχευσης στο βρετανικό προλεταριάτο. 

 

Αυτή η συνάντηση ήταν το κομμάτι του παζλ που χρειαζόταν ο Μαρξ για να δημιουργήσει την εικόνα του για τον κόσμο. 

 

Παρά τις αντιδράσεις της αστυνομίας και τη λογοκρισία, οι δυο τους θα γεννήσουν ένα νέο κίνημα, τον κομουνισμό.


 



TheYoung Karl Marx





TheYoung Karl Marx





TheYoung Karl Marx





TheYoung Karl Marx

 

 

 

 

 

 

https://adiotos.wordpress.com/

 

 

 

 https://athens.indymedia.org/

 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis

 

Η κομμουνιστική Κίνα στο «έλεος» του καπιταλιστικού εαυτού της- Φτώχεια κι εκμετάλλευση

Με το συνέδριο του Κομμουνιστικού κόμματος της Κίνας να βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά και τους οικονομικούς δείκτες της Κίνας να... «τρέχουν», δημιουργείται το εύλογο ερώτημα, 

αν και εφόσον μπορεί το σφυροδρέπανο να συμβιώνει με τσάντες Luis Vuitton, Porshe και άλλα κατεξοχήν σύμβολα του καπιταλισμού. 
 

Η αντίφαση που δημιουργεί η εικόνα της κομμουνιστικής σημαίας με τα σύμβολα πολυτέλειας και κύρους του δυτικού κόσμου εντοπίζεται και στην πραγματική ζωή της σημερινής Κίνας. 

 

Από τη μια πάμπλουτα κομματικά στελέχη, 

 

από την άλλη άγρια εκμετάλλευση των εργατών.
 

Στο ερώτημα πόσο κομμουνιστική είναι σήμερα η Κίνα επιχειρεί να απαντήσει η DW σε δημοσίευμά της.

Στην ομιλία του που διήρκησε πάνω από 3μιση ώρες στο κομματικό συνέδριο, ο κινέζος πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ επανέλαβε τη λέξη σοσιαλισμός 148 φορές, το όνομα του Καρλ Μαρξ 18 φορές.

Το σφυροδρέπανο σε χρυσό βρισκόταν δίπλα στην κόκκινη σημαία της Κίνας. 

 

Λόγια και σύμβολα παρέπεμπαν σε ό,τι περιμένει κανείς από ένα συνέδριο κομμουνιστικού κόμματος. 

 

Το πνεύμα του Μαρξ ήταν πανταχού παρόν στην Μεγάλη Αίθουσα του Λαού.
 

Όμως, εάν ο γερμανός θεωρητικός του κομμουνισμού γνώριζε τι γίνεται στην Κίνα στο όνομά του, θα έτριζαν τα κόκκαλά του στον τάφο του.

Το τι γίνεται περιγράφεται σε μερικές λέξεις: άγριος καπιταλισμός, εκμετάλλευση, δίψα για κέρδος.  

Μόνο τρεις σύνεδροι του κομματικού συνεδρίου που συνεχίζεται έχουν περιουσία που φτάνει από 900 μέχρι 1,3 εκατομ. δολάρια.

Ο αριθμός των πλουσίων με ιδιοκτησία πάνω από 300 εκατομ. δολάρια ανέβηκε φέτος στην Κίνα από 348 σε 2.130 ανθρώπους.

«Είναι διπλάσιος από αυτούς πριν από πέντε χρόνια και 4 φορές μεγαλύτερος από όσο πριν από δέκα χρόνια» λέει ο Ρούπερτ Χουγκέβερφ, που κάθε χρόνο καταρτίζει τον κατάλογο των πλουσίων για λογαριασμό του φημισμένου περιοδικού Hurun.

Και το ερώτημα εύλογο:  

πόσο κομμουνιστική είναι η Κίνα; 

 «Δεν είναι»  

απαντά ο κινέζος ιστορικός Ζανγκ Λιφάν.  

 

«Επικρατεί ένας ελιτίστικος κομμουνισμός υπό μια σοσιαλιστική σημαία.

Άνθρωποι με τεράστια περιουσία βρίσκονται στην εξουσία, εκμεταλλεύονται τα κατώτερα στρώματα, ολιγάρχες λυμαίνονται τον πλούτο και η κατανομή του πλούτου είναι εντελώς άδικη».

Ο κατάλογος είναι μακρύς.
 

Ο μισθός για εβδομαδιαία εργασία από 50 μέχρι 60 ώρες είναι ψίχουλα.
 

Οι οικοδόμοι χάνουν αμέσως τη δουλειά τους όταν πέφτουν από τις σκαλωσιές.
 

Τα δικαιώματά τους είναι ελάχιστα.
 

Ανεξάρτητα συνδικάτα απαγορεύονται.

Και εκεί που επιτρέπονται, σε μεγάλες επιχειρήσεις, τα βρίσκουν με τα αφεντικά τους.
Συνδικαλιστές εξουδετερώνονται, φυλακίζονται.
 

 

Η ψαλίδα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους συνεχώς μεγαλώνει. 

 

Το σύστημα της χώρας παγιώνει τις κοινωνικές διαφορές ανάμεσα στις αγροτικές περιοχές και τις μητροπόλεις, όπου σήμερα κυκλοφορούν περισσότερες  Ferrari, Porsche και Rolls Royce από ότι στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις.

Ο Σι Τζινπίνγκ μιλά για τον μαρξισμό του 21ου αιώνα. «Δημιουργούν μιαν ουτοπία για να εξαπατούν τον κόσμο» λέει ο Ζανγκ Λιφάν, κάποτε μέλος της Ακαδημίας Κοινωνικών Επιστημών.  

 

«Ούτε και οι ίδιοι δεν πιστεύουν σε αυτά που λένε και κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Κανείς δεν τους πιστεύει πια».
 

Πολλοί δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους στο θέαμα κομμουνιστών να συνδυάζουν τις μαρξιστικές ιδέες οδηγώντας Mercedes και κρατώντας τσάντες Luis Vuitton.
 

Την όλο και μεγαλύτερη αντίφαση ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις αξιώσεις αναγάγει ο Τζινπίνγκ σε αρετή.

«Μόνο μέσα από αντιφάσεις μπορεί να προοδεύσει μια κοινωνία, όπου υπάρχουν αντιφάσεις, υπάρχει και κόπος» τόνισε ο κινέζος

πρόεδρος στην ομιλία του. «Ήδη πρωτοπόροι της μαρξιστικής θεωρίας συμφωνούσαν ότι οι αντιθέσεις δίνουν κίνητρο για την πρόοδο και την εξέλιξη ολόκληρων συστημάτων» λέει ο Ματίας Στεπάν από το κινεζικό Ινστιτούτο Merics στο Βερολίνο.

«Στο μυαλό της ηγετικής κινεζικής πολιτικής τάξης οι αντιθέσεις δεν αποτελούν πρόβλημα, η εκμετάλλευση και η κοινωνική ένδεια αντανακλούν απλά τις αρνητικές επιπτώσεις του σημερινού οικονομικού συστήματος, όπως αυτό λειτουργεί».

 

Για την ηγεσία της η Κίνα θα πρέπει να αναπτυχθεί για άλλα 100 χρόνια πριν φτάσει στο «πλήρες στάδιο του σοσιαλισμού». 
 

Με άλλα λόγια θα πρέπει να γίνει πλούσια, πριν γευτεί τους καρπούς του κομμουνισμού. 
 

 

Άρα η κοινωνική ανισότητα αποτελεί μόνο μια μεταβατική κατάσταση. 
 

«Από τα τέλη της δεκαετίας του '90 το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας αντιλαμβάνεται το ρόλο του ως κυβερνητικό και όχι πλέον ως επαναστατικό κόμμα» λέει ο Στέπαν.

«Το κόμμα πάνω από όλους και όλα» είναι το μότο του Σι Τζινπίνγκ.

 
Από την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης διδάχθηκε ότι το κόμμα δεν πρέπει ποτέ να χάσει τον έλεγχο της οικονομίας, της κοινωνίας και του στρατού.
 

 

Η ηγεσία του δεν θα πρέπει να κάνει κανένα λάθος που θα οδηγούσε στο να κινδυνεύσει η κυριαρχία του.

https://www.pronews.gr

 

 

 

 

 

 

 

 

theologos vasiliadis